En la darrera
entrada escrivia, “la feina ben feta no té fronteres” aquesta va ser la part
del Víctor, però la frase sencera venia precedida de “la feina mal feta no té
futur”. No vull dedicar aquesta entrada a dir el què penso però sí vull deixar
clar que, una vegada més, els que prenen les decisions cada vegada en saben
menys del terreny, tenim consellers o ministres de sanitat que mai han tocat un
hospital, de defensa que no saben ni de què parlen i les darreres decisions
entorn al triatló em fa pensar que també existeix aquesta barrera entre els que
decideixen i els que competeixen.
No fer l’IM de
Vichy pot arribar a ser prudent, les sabies paraules de la Pati així ho
demostren, però va ser un error garrafal. Primer perquè jo vaig ser-hi i la
calor era molt alta, però les condicions no eren gaire pitjors que les patides
en alguna edició de Calella ni les de moltes altres competicions. Segon perquè
si tu organitzes un triatló al mig de França a l’agost, si no preveus altes
temperatures és que ets un il·lús i tercer perquè l’anul·lació ha de ser
l’últim recurs (Vichy comptava amb un bosquet on fàcilment s’hi hauria pogut
muntar un recorregut de 4 o 5km d’ombra molt més fresca de la que podem trobar
a Catalunya, on sumats a uns altres 2 o 3 de sol es podia aconseguir un circuit
de 6 voltes de 7km amb totes les condicions de seguretat necessàries).
Tot això ho dic
perquè la decisió d’anular segur que no va ser de l’organització del Challenge,
de fet han cavat la seva tomba, qui es posarà a preparar una prova 6 mesos
abans sabent que si fa calor extrema a l’agost a Vichy te la poden anul·lar i
tot a la merda?, però la falta d’alternatives sí va ser seva (el circuit de
bici era relativament fresc, i les cares dels participants així ho
demostraven).
Víctor, estoy hecho polvo, por suerte he gozado de muchas
horas de charlas y entrenos contigo, y lo que es peor muchas ausencias a
nuestros entrenos porque preparabas el IM. Lo que te ha pasado es una injusticia
deportiva muy grande, hasta surrealista. Pero a diferencia de otras hostias que
nos da la vida esta tiene solución, y lo que más me gustó es que te las estás
planteando ya. Las dos que propones son validas y todas tienen sus pros y sus
contras, ya te di mi opinión: Calella me mola más para poder estar, pero con
este criterio tendrías que hacer Cozumel, con tu familia; pero deportivamente
Calella es óptimo, puedes llegar a esa prueba tanto o mejor que ahora, Cozumel
te queda demasiado lejos, el crédito no te llegaría y la temporada se te haría
más larga. Tienes que hacerlo, has demostrado que puedes entrenar como un IM,
pero no nos engañemos, lo importante, al menos en esta ocasión, es la prueba,
quítate la espina cuanto antes y te ayudará a valorar lo de ahora.
Y entonces, en frío y viéndolo desde más lejos, veremos que
esta jornada ha sido increíble. No ha sido el gran día que querías, o queríamos:
qué grande hubiese sido darte la sorpresa de aparecer en vez de los dolores de
cabeza intentando localizarnos, qué grande hubiese sido que esos ánimos, esa
salida, esas fotos fueran viendo a un crack haciendo un IM, qué grande hubiese
sido que esos abrazos y lloros finales fueran de ilusión y no de rabia. No pudo
ser, pero hemos y has crecido mucho, y sobre todo nos has demostrado que eres
un crack, que en apenas año y medio te has hecho querer como nadie es capaz de
hacerlo, nos has permitido conocer a los tuyos, nos has unido más al resto.
No eres un IM, pero eres un gran tío, un AMIGO! Y lo bueno
es que tener tu personalidad o tu carácter es innato y no se puede cambiar, y
en cambio lo de no ser un IM tendrá rápida solución.
Tío, que Bea me permita abandonar a mi hijo el día de su
cumple para venirte a ver, que tengas a muchos de los dragons en vilo, que
algunos de los que nos escapamos nos peguemos 700km de noche para verte y otros
tantos para volver, que todo esto no sirva para verte hacer la prueba que tanto
deseabas y que no nos importe es por algo, es porque te lo has ganado y eso
mola mucho. Suerte que no nos localizaste a tiempo, para nosotros fue precioso
estar contigo y tu padre (y excepto que a algunos les dio por emular a Loeb en
las curvas de los Pirineos ;-) todo fue un placer).